Waterkit (Butterstar x Stormwind)

Water. Het is een zegen en een vloek. Wanneer je het niet hebt, wens je dat het komt; dat Starclan regen stuurt, dat ze je zegenen met drinkwater. Want zonder overleeft niets. Planten drogen uit en sterven; dan verhongeren de planteneters, de insecten, de konijnen en de eekhoorns. En met hen gaan de grotere dieren, de vleeseters; de vossen en de katten. Zo week, zo makkelijk verstoord is de voedselketen; en toch is iedereen er zo afhankelijk van. Het waterpeil daalt en als ze al niet sterven van de honger, moeten alle dieren ook nog eens gaan drinken. Vissen sterven wanneer ze voor het eerst de zon op hun schubbige huid voelen.

Té veel, daarentegen, is ook nooit goed. Wanneer Starclan hen eindelijk zegent met water, met regen, en het uit de hemel loopt alsof er nooit een eind aan zal komen. De rivieren zwellen weer aan, steeds hoger, en de vispopulatie bloeit weer op; de planten zien weer groen en de bomen laten het water langzaam druipen naar de kleinere begroeiing beneden. Maar het water zal blijven komen, het verdrinkt de planten en het doet de rivieren overstromen. Het hele gebied komt onder water te staan, katten en konijnen gedwongen te zwemmen in plaats van te lopen. Waar komt al dat water toch vandaan? Zo veel water was er niet eens voordien. Ergens heerst nu droogte als het water dat daar hoorde naar hier kwam, opgeroepen door de vele smeekbeden om regen en om water, water dat uiteindelijk ook wel zo was gekomen. Het is een vicieuze cirkel, enkel en alleen in stand gehouden door de wanhoop van dieren die bijna uitdrogen of bijna verdrinken. Waar het begin ligt, zullen we nooit meer kunnen zien, waar het zal eindigen, zullen we nooit meer meemaken.

Met dit in gedachten, maar niet in zo veel woorden, noemde de poes die neerkeek over haar kroos de kleine kitten 'Waterkit'. Naar de kracht van het water, die zo veel kon verwoesten; naar de schoonheid ervan, wanneer het rustig kabbelde in de beek. Naar de vader van de kleine kitten, wiens naam ook verwees naar veel water dat uit de hemel stroomde. Naar zijn kleine gestalte als kitten, waarvan duidelijk was dat hij potentieel had om heel groot te worden; en daarin zou ze gelijk krijgen. De kleine Waterkit zou opgroeien tot een grote warrior, zijn groeischeut niet eerder en niet later dan zijn leeftijdsgenoten maar zo veel intenser; hij zou van de kleinste kitten in de nursery tot een kop groter dan zijn siblings groeien. En later, wanneer ze hem weer zouden inhalen met hun tragere groei, zou hij in de breedte uitdijen; niet door vet, maar door spieren van harde trainingen en lange dagen. Hij zou trots zijn grey point vacht dragen; een vacht waar zowel zijn vader, in het grijs op zijn snuit en staart, en zijn moeder, in het patroon en zijn crèmekleurige lichaam, in te vinden zou zijn.

En waar in zijn ogen een onschuldige blik lag toen hij ze voor het eerst opende, verwonderd en nieuwsgierig omdat hij voor het eerst de wereld om zich heen zag, zou een blik van vastberadenheid en van ambitie komen te staan. Hij zou iedereen kunnen platwalsen, als hij dat zou willen, als ze dat leken te vragen. En toch was er tederheid in zijn blauwe ogen, blauw als het water, wanneer hij naar zijn familie keek. Wanneer hij zich over hen heen boog als in een knuffel, wanneer hij hen waste met zachte likken van zijn ruwe tong.

En wanneer de leider haar kroost dichter bij elkaar maande en zich om hen heen krulde, voor even niet denkend aan haar verantwoordelijkheid en aan angst en rivaliteit en onzekerheid; wanneer er hoop in haar ogen schuilde als ze hen bekeek, haar laatste nest, haar jongste nest, dat zou ze zien hoe de kleine Waterkit zich instinctief wat ophief. Hoe hij zich niet tegen zijn moeder drukte, zoals zijn siblings, maar juist om hén heen krulde; alsof hij nu al de rol van beschermer op zich wou pakken, alsof hij nu al wou zorgen dat ze zich veilig voelden. En pas wanneer hij de lichaampjes van zijn siblings tegen de zijne voelde, ervan zeker zijnd dat ze allemaal veilig waren, dan pas zou een vredige glimlach zich om zijn onbewuste snuitje wikkelen; dan pas zou hij in een vredige, maar lichte, slaap wegzakken.

En wanneer ze ouder zullen zijn, wanneer haar kittens de nursery voor het eerst mogen verlaten en ze naar hen kijkt vanuit de ingang van den, haar oudere kinderen de nieuwelingen ontmoetend en haar clan de kittens verwelkomend in haar camp, dan zou ze zien hoe hij speelde met de anderen. Hoe hij zich helemaal wegcijferde voor de anderen, opkwam voor dat rare poesje dat daar helemaal alleen zat. Hij leek nooit aan zichzelf te denken; niet wanneer iemand hem uitschold voor mietje, niet wanneer datzelfde kleine poesje hem als slaaf leek te gebruiken. Hij probeerde te helpen, maar zoals het water ook met veel te veel komt wanneer je het roept, zo hielp hij té veel. Hij liet ergens anders een droogte achter, een vallei in zijn eigen ik. En het ging verder dan dat.

Butterstar zag het aan zijn ogen wanneer hij alleen was. Hij leek hol, niet gelukkig zoals wanneer hij speelde met zijn siblings, niet opgewonden zoals wanneer ze een plan bedachten om naar buiten te raken. Wanneer hij dacht dat niemand het kon zien, stond er water in zijn ogen; wanneer hij dacht aan wie hij was, aan wie hij zou zijn. Hij had geen eigen interesses, geen favoriete eten; maar hij kende dat van al de anderen. Hij wist niet of hij die kat vriendelijker vond dan die andere, want hij behandelde ze allemaal als zijn allerbeste vriend. En Waterkit; toen al paw, misschien zelfs al warrior; Waterkit was niet dom. Hij wist dat hij geen persoonlijkheid had, geen échte vrienden, geen eigen zelf. Maar misschien.. Misschien kon hij ook zo gelukkig zijn.

En hoeveel Butterstar hem in die tijd ook probeert helpen; het water moet zelf weggaan, want als je ervoor bid en smeekt creëer je alleen maar droogte.